Overleven met ARFID

Plot

RECENSIE

De tekst op de achterflap vat het boek erg goed samen. "De combinatie van professionele informatie en ervaringsverhalen biedt iedereen die te maken heeft met ARFID een schat aan informatie, herkenning en tips." Het boek bestaat uit 28 ervaringsverhalen van kinderen met ARFID en hun ouders. Daarnaast delen 28 deskundigen wat zij reeds over ARFID leerden. Een van de sterkste punten van dit boek is de diversiteit aan inzichten, ervaringen en tips. Het maakt duidelijk dat het hier om een problematiek gaat met vele gezichten, die vaak (te) laat herkend wordt. Dit boek kan mensen helpen om deze eetstoornis sneller te herkennen en een weg te zoeken in het beperkte maar toch diverse aanbod voor mensen met ARFID. Al valt het op dat er in Nederland veel meer mogelijk is dan in Vlaanderen. De schrijfster van dit boek is ook erg realistisch. Er is een mooi evenwicht tussen verhalen die hoop geven en verhalen die weergeven dat behandelingen in de realiteit niet altijd het gewenste resultaat geven en dat de reactie van mensen heel erg kan verschillen. Het is hoopgevend dat er zoveel verschillende invalshoeken zijn van waaruit advies wordt geformuleerd. Dat zorgt ervoor dat er bijna altijd wel iets tussen zit dat past bij een specifieke situatie.

Het boek kan leiden tot meer begrip. Het legt op een heldere manier uit wat ARFID is en hoe het ontstaat. Er bestaan 3 subtypes. Twee daarvan gaan opvallend vaak samen met een autismespectrumstoornis. Het gebeurt dat kinderen geen interesse tonen in voedsel en vaak registreren deze kinderen geen hongerprikkel. Daarnaast zijn er ook kinderen die snel overprikkeld raken en voor wie vele soorten eten als een te heftige prikkel ervaren worden. Als derde categorie zijn er kinderen die weigeren te eten uit angst voor een negatief gevoel, na een fysieke ervaring. Het boek geeft ook duidelijk aan hoe belangrijk het is om de juiste oorzaak te achterhalen. Bij kinderen die uit angst eten weigeren, wordt soms gewerkt met hongerprovocatie om deze kinderen te helpen hun angst te overwinnen. Het is vanzelfsprekend dat deze therapie niet werkt bij kinderen die geen hongerprikkel ervaren. Daarnaast blijkt uit de ervaringsverhalen van ouders en kinderen dat er soms nog onontdekte fysieke problemen zijn, waardoor het uiteraard onmogelijk is om de kinderen hun angst voor eten te laten overwinnen. Ze worden immers steeds opnieuw geconfronteerd met hetzelfde ongemak of pijn. Bij sommige kinderen verdwijnt de angst voor eten meteen na het oplossen van het fysieke probleem. Andere kinderen hebben nood aan een langdurige opvolging, waarbij stapsgewijs meer mogelijk wordt gemaakt op vlak van eten.

Deze eetstoornissen blijven vaak onderbelicht en worden vaak als minder ernstig gezien. Als een kind eenzijdig gaat eten, kan het een normaal gewicht behouden. Daardoor valt het voor de buitenwereld minder op en wordt het vaak verward met kieskeurig zijn. Het is ook verbazingwekkend hoe lang de bloedresultaten van deze kinderen geen tekorten laten zien. Anderzijds is het wel zo dat deze tekorten tot grote problemen kunnen leiden, waardoor het belangrijk blijft om dit goed op te volgen.

Persoonlijk herkende ik mij in de eerste twee subtypes. Mijn eetstoornis werd steeds gediagnosticeerd als "niet anders omschreven". Als ik nu terug kijk op het ontstaan van mijn probleem, besef ik dat mijn ondergewicht tijdens de eerste jaren van mijn hogere studies in grote mate het gevolg was van het ontbreken van een hongerprikkel. Mijn vriendinnen waren toen bezorgd dat ik anorexia zou hebben. Ik begon er zelf ook aan te twijfelen. Ik had aanvankelijk niet de intentie om af te vallen, maar meer eten bleek toch moeilijk te zijn. Toen botste ik namelijk op het tweede probleem, de overprikkeling. Ik leerde uit dit boek dat het vaak veel te lang op iets kauwen en het niet doorgeslikt krijgen een gevolg is van het op de verkeerde manier omgaan met een sterke prikkel. Ik begon zo te kauwen dat ik het eten zo min mogelijk proefde, maar creëerde zo een moeilijk door te slikken massa. Later ontwikkelde ik een vorm van boulimie waarbij ik eetbuien ging houden, met voedsel dat makkelijk was qua smaak, vooral om mijn emoties te onderdrukken. Maar dat is niet de start van mijn probleem geweest en het is pas na het lezen van dit boek dat de impact van prikkelverwerking voor mij volledig duidelijk werd. Aangezien het voor mij erg moeilijk was om te wennen aan nieuwe smaken, wat het geval was aangezien ik plots niet meer bij mijn ouders thuis kon aanschuiven, werd overleven op snoep een overlevingsstrategie.

Dankzij dit boek heb ik veel meer begrip voor mezelf en pas ik verschillende tips toe. Zo bleef het in opname voor mij de volle 6 maanden pijnlijk om een bord warme soep te eten. Ik was er van overtuigd dat het op den duur wel zou wennen, maar het wende niet. Dit boek leerde me dat het beter is om mijn systeem niet te overprikkelen en mijn eten stelselmatig ietsje meer op te warmen. Op een paar maand tijd realiseerde ik nu wat al die tijd onmogelijk leek: warme soep eten zonder pijnervaring. Ik ben de schrijfster van dit boek dan ook erg dankbaar. Hopelijk kan het anderen op een gelijkaardige manier verder helpen, en kan het ook hulpverleners helpen om hun blikveld te verruimen zodat ze ARFID sneller kunnen detecteren.

Recensie Lien