Rubbertijd

Verhaal

Vanaf het eind van de oorlog tot begin 1948 vertrekken er ruim 30.000 Nederlanders naar Indië. De vader van de auteur ging er werken voor het Rubberfonds, het NIRUB. In Indonesië weet je nooit hoe lang een reis duurt. “Jam karet', klinkt het daar, tijd is als rubber zo rekbaar. Rubbertijd gaat over de Indische jaren van zijn ouders. Van Blijdorp naar Batavia, van de diergaarde naar de jungle. Met een vliegtuigje op inspectie naar bedreigde plantages, tussen rondtrekkende revolutionairen en rampokken. Een reis op papier door hun Indië. In 2014 gaat hij er zelf rondkijken, eindelijk. Hij zoekt een stukje uit de familiegeschiedenis en krijgt er het verleden tussen twee landen bij. Met onderweg een tussenstop in de haven van Rotterdam, bij een havenbaron. En een speurtocht omgeving paleis Noordeinde en de rosse buurt bij station Holland Spoor, in de jaren '20 en '30 het werkterrein van zijn 'grootvader', zoals de schrijver ontdekt.
'Shag, draadjes tabak. Vingers bruin van de nicotine. Overal kegeltjes as, tot in het fonteintje van de wc. Altijd de deur open. Hemdsmouwen los, omgeslagen tot op halve armlengte. Mijn vader had wel meer gewoonten meegenomen uit de tropen. 's Ochtends om zes uur naar de zaak en vroeg weer thuis, meestal met Indisch of Chinees, meegebracht van zijn lunch. 's Middags z'n borreltje en nog een, daarna steevast: “Even het bed nakijken”. Mijn ouders. Vrij snel na hun trouwen in Rotterdam vertrokken; waarschijnlijk nog hetzelfde jaar, 1947. Met het vliegtuig of met de boot; samen, of kort na elkaar. Lang genoeg weg om mij op een andere wereld te zetten: Laan Trivelli, Tjideng Batavia, september 1948. Kort genoeg om weer heelhuids terug te komen, met de Willem Ruys, 1950. Een paar illusies rijker. Over Indië geen woord. Over de liefde werd gezwegen, op die ene keer na.'